təbəqə

1.

is. <ər.>

1. Bir şeyin başqa bir şeyin üstünü örtən kütləsi və ya hissəsi; qat, lay. Buz təbəqəsi. Hava təbəqəsi. – Qarın nazik təbəqəsi qırova bənzəyirdi. M. Hüs.. Havaya qatı bozumtul toz təbəqəsi qalxırdı. Ə. Ə..

2. Adamların, əhalinin, cəmiyyətin öz ictimai, mədəni və s. əlamətlərinə görə yekcins olan hissəsi. Əməkçilərin qabaqcıl təbəqəsi. Yoxsul təbəqə. – <Məmməd:> . . Qızım Nərgizxanımı varlı yerə ərə vermə, çünki o təbəqə çox nanəcib olur. «Aşıq Qərib».

2.

is. <ər.> Vərəq. Katib canının dərdindən . . bərk qorxuya düşdü, bir neçə təbəqə kağız çıxarıb qabağına qoydu. S. R..